Ο Widowreaper, ο Zyklon, ο C. Stalinorgel και ο Hellwind έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με σας, είναι δηλαδή μελετητές της γερμανικής σχολής του thrash. Ετοιμοπόλεμοι, όπως άλλωστε αποκαλύπτει η επωνυμία του σχήματός τους, εμπνέονται από καταστάσεις όπου η λάσπη των χαρακωμάτων και οι ψείρες αναδεικνύουν τα όρια του ανθρώπου. Παρά το γεγονός ότι έχουν αρκετές ηχογραφήσεις, δεν είναι ιδιαίτερα δραστήριοι στον τομέα των συναυλιών και της προώθησης του υλικού τους, ενώ θα τους άξιζε κάπως πιο έντονη προβολή. Τώρα πάντως που κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους έχετε την ευκαιρία να παραδεχθείτε πως αυτοί οι Σουηδοί είναι κάλοι παίκτες. Εδώ δεν τίθεται θέμα πρωτοτυπίας, αλλά αποτελεσματικότητας, και το συγκρότημα παίζει όπως ακριβώς πρέπει προκειμένου να ακουστεί πειστικό στους οπαδούς του ιδιώματος. Εφαρμόζει τις κατάλληλες τακτικές επίθεσης και μπορεί να αποτελέσει ισχυρό επιχείρημα στη συζήτηση σχετικά με τη σημασία του Ρήνου στο μεταλλικό οικοσύστημα.

Οι τακτικοί ακροατές του ιστότοπου γνωρίζετε τη συμπάθεια των συντελεστών του προς τις μεταλλικές μουσικές κατασκευές που  προέρχονται από την πολιτεία του Τέξας, οπότε αντιλαμβάνεστε πως και το παρουσιαζόμενο ΕΡ έχει θέση εδώ. Πρόκειται για την πρώτη και ανεξάρτητη παραγωγή ενός τρίο καλών οργανοπαικτών, που δηλώνουν πως φέρουν επιρροές από τον Joe Satriani, τον Andy Timmons, τον Jeff Beck, τους Dream Theatre, τον Steve Vai, οι οποίες επιβεβαιώνονται ακούγοντας τις χωρίς φωνητικά συνθέσεις τους. Θα τους χαρακτηρίζατε προοδευτικούς για τον τρόπο που συνδυάζουν τις παραπάνω καταβολές τους, και ίσως τους παραλληλίσετε με τους παλιούς Isolation Chamber του Mike Chlasciak - ομοιάζουν στον ήχο και στο γεγονός ότι τα κομμάτια τους έχουν εμβόλιμα αποσπάσματα από ιστορικές ομιλίες. Ενδιαφέρουσα εργασία, με ωραίες κιθάρες, ηχογραφήθηκε με το συγκρότημα να παίζει μαζί υπό την επίβλεψη του Sterling Winfield, θα κερδίσει εύκολα την καλή σας γνώμη.

Με τίτλο που μοιάζει να δίνει συνέχεια σε εκείνον του εξαιρετικού προηγούμενου άλμπουμ τους, του “Show Me How To Live”, η νέα εργασία της ομάδας του Αμερικανού και των τεσσάρων Δανών είναι αυτή που επιθυμείτε. Ξέρετε καλά πως η κλίμακα των αξιών του συγκροτήματος εξασφαλίζει σαφώς ποιοτικές κυκλοφορίες, οπότε είναι απίθανο να μην σας ικανοποιήσουν και αυτή τη φορά. Με αναγνωρίσιμο ήχο και έναν μοναδικό DC Cooper σάς προσφέρουν συνθέσεις που επιβεβαιώνουν το σπουδαίο, σοβαρό και πολύ θετικό προφίλ τους. Όλα τα καλά χαρακτηριστικά του σχήματος αναδεικνύονται με την γνωστή οργανωτικότητα του Andre Andersen, και κατά τη διάρκεια της πρώτης κιόλας ακρόασης του νέου υλικού θα διαπιστώσετε με ευχάριστη έκπληξη ότι ελάχιστοι μουσικοί μπορούν να αποδίδουν τόσο τακτικά σε αντίστοιχο υψηλό επίπεδο, να επιδεικνύουν τέτοια πληρότητα και γόνιμη δημιουργικότητα. Δεν χρειάζεται να διαβάσετε κάτι παραπάνω προκειμένου να αποκτήσετε κάτι πραγματικά ποιοτικό, προχωρήστε.

Το παρουσιαζόμενο άλμπουμ και οι σουηδοί δημιουργοί του θα συζητηθούν, γιατί αποτελούν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων μηνών. Τρίο με προσωπικό ύφος, απαρτιζόμενο από πραγματικά ικανούς μουσικούς, μόλις τους ακούσετε θα αναρωτηθείτε πού βρίσκονταν και τι έκαναν πιο πριν. Δυστυχώς οι αντίστοιχες απαντήσεις είναι προσωρινά συγκεχυμένες. Είναι σίγουρο πάντως ότι θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει κάτι πριν από μερικά χρόνια, αλλά μόλις τώρα αισίως αποφάσισαν να παρουσιάσουν την πρώτη τους εργασία. Προοδευτικοί και δυναμικοί με πολύ ωραίο τρόπο, δίνουν έμφαση στη μελωδικότητα, χωρίς να γίνονται γλυκεροί. Τα φωνητικά τους είναι ωραία, οι κιθάρες και τα πλήκτρα τους επίσης. Ουσιώδεις και πραγματικά δημιουργικοί, φανερώνουν αρετές στη σύνθεση με ιδέες που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον, κάποιες μάλιστα συναρπαστικές. Μην το σκέφτεστε, εδώ έχετε έναν δίσκο που θα θελήσετε να ακούσετε απανωτά προκειμένου να βεβαιωθείτε για την ξεχωριστή του ποιότητα. Μπράβο στους κατασκευαστές του.

Ανεξαρτήτως της προβληματικής που θα είχε προηγουμένως αναπτυχθεί, η απάντηση στον τίτλο του άλμπουμ είναι όχι - τέτοιες βίαιες πρακτικές είναι χαρακτηριστικά αρχαιότερων δίποδων πρωτευόντων. Ο Marko Pavic είναι ικανός κιθαρίστας, έχει και παλιότερα παρουσιαστεί από εδώ με θετικό τρόπο, και ανάλογη είναι η υποδοχή της παρουσιαζόμενης τρίτης εργασίας του κουιντέτου του από τη Ρώμη. Αυτή τη φορά στα φωνητικά βρίσκεται ο Joe Calabro, που διαδέχθηκε τον Chris Catena, επιλογή που αποδεικνύεται πολύ λειτουργική. Ο Pavic διαθέτει άνεση στη σύνθεση και δεν προσπαθεί να επιβάλει το εγώ του. Το ύφος των τραγουδιών μπορεί να χαρακτηριστεί ως μοντέρνο hard και heavy, και μην ανησυχήσετε, δεν θα ακούσετε εκβιασμένες καταστάσεις χάριν μόδας, ούτε ανατρεπτικές ηχητικές ιδέες, αλλά καλά οργανωμένο δυναμισμό σε σύγχρονες φόρμες. Η διασκευή στο “Notorious” των Duran Duran δεν θα πολυαρέσει στους οπαδούς των Άγγλων, όλα όμως τα άλλα κομμάτια ακούγονται ευχάριστα. Εγκρίνονται.

Οι πέντε Σουηδοί δεν θέλουν να θυμούνται τον τρόπο που προωθήθηκε το προηγούμενο άλμπουμ τους. Παρ’ όλα αυτά, τα έχουν πάει καλά στην πατρίδα τους, μάλιστα έχουν πραγματοποιήσει και περίπου εκατό εμφανίσεις σε διάφορες σκηνές της Ευρώπης και της Αμερικής. Με το παρουσιαζόμενο δεύτερο άλμπουμ τους θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι θα κερδίσουν την καλή γνώμη ακόμα περισσότερων. Φέρουν τις δέουσες αμερικανικές επιρροές από τον χώρο του μελωδικού, εμπορεύσιμου hard, του glam και του sleaze, και ίσως να μην έχουν το ιδιαίτερα προσωπικό ύφος, είναι όμως πραγματικά καλοί σε αυτό που κάνουν. Ακούγοντας τα εύρυθμα τραγούδια τους θα διαπιστώσετε ότι οι νεαροί αυτοί έχουν ωραία κίνητρα. Διαθέτουν επίσης ωραία φωνητικά με κάποιες αποτελεσματικές εξάρσεις, και ο όλος ήχος τους είναι φροντισμένος. Από τις παρέες που θα προσέχατε, γιατί, χωρίς να προφασίζονται ότι ανακαλύπτουν τον τροχό, κερδίζουν τη συμπάθεια όντες άνετοι, ευδιάθετοι, ευχάριστοι.

Το παρουσιαζόμενο άλμπουμ είναι αποτέλεσμα της σύμπραξης δύο έμπειρων μουσικών, του μυώδους κιθαρίστα των Cage David Garcia και του γνωστού από την πορεία του με τους Imagika τραγουδιστή Norman Skinner. Να σημειωθεί ότι ο τελευταίος είχε συμπράξει και με τους αφανείς Katagory V, αλλά τώρα αποτελεί μέλος των σπουδαίων Tramontane. Αν οι παραπάνω επωνυμίες σάς λένε κάτι, τότε έχετε υποψιαστεί σωστά τον συνδυασμό τους. Τα έντεκα τραγούδια που θα βρείτε εδώ είναι δείγματα power από αυτό που σας αρέσει, με την εγγύηση της αμερικανικής παράδοσης του είδους. Υλικό στιβαρό, με ταχύτητες και υψίφωνα, αναδεικνύει αβίαστα τις θεμελιώδεις καταβολές των δημιουργών του. Μεταλλική κατασκευή με σταθερή ένταση σε όλη της τη διάρκεια, τα χαρακτηριστικά της θα μαγνητίσουν εύκολα την προσοχή σας, ακριβώς επειδή είναι τα απαιτούμενα. Το να αναδειχθεί το συγκεκριμένο σχήμα είναι μόνο ζήτημα χειρισμών των μελών του, αλλά και εσείς οφείλετε να επιδείξετε ενδιαφέρον σχετικά.